221245 - Lekarz – specjalista neurologii dziecięcej

Rozpoznaje, różnicuje i leczy choroby układu nerwowego, ze szczególnym uwzględnieniem chorób o dużym znaczeniu społecznym, jak drgawki i padaczka, dziecięce porażenie mózgowe, choroby nerwowo- mięśniowe, choroby metaboliczne, upośledzenie umysłowe. Podejmuje działania na rzecz promocji zdrowia i zapobiegania chorobom układu nerwowego.

Zadania zawodowe:

- badanie neurologiczne chorych podmiotowe i przedmiotowe (w tym ocena dna oka i ciśnienia tętniczego); - nawiązywanie kontaktu i współpracy z chorym i jego rodziną; wyjaśnienie celu i potrzeby leczenia, łagodzenie lęku i niepokoju i koordynacja procesu rewalidacji chorych wymagających opieki wielospecjalistycznej; - kierowanie materiału biologicznego (krew, mocz, pmr i inne) na badania biochemiczne, bakteriologiczne, histologiczne, immunologiczne, molekularne; - kierowanie chorych na badania dodatkowe: USG, RTG, TK, MR, MRS, SPECT i inne oraz na konsultacje do innych specjalistów medycznych; - wykonywanie prób czynnościowych układu nerwowego (np. tilt test); - wykonywanie punkcji diagnostycznych i leczniczych (zwłaszcza punkcji lędźwiowej), wenesekcji, wstrzyknięć, zgłębnikowania żołądka i dwunastnicy, cewnikowania pęcherza moczowego i innych zabiegów; - wykonywanie badań EEG (w tym wideo EEG), EMG, potencjałów wywołanych, przezczaszkowych przepływów naczyniowych, badań neuropsychologicznych i innych; - interpretacja i ocena wyników wykonywanych badań dodatkowych; - formułowanie diagnozy i przeprowadzenie diagnostyki różnicowej; - leczenie chorób neurologicznych wieku rozwojowego, ze szczególnym uwzględnieniem: padaczki; mózgowego porażenia dziecięcego; zapaleń ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego; chorób metabolicznych; zespołów bólowych (zwłaszcza bólów głowy); chorób metabolicznych; urazów głowy i udarów; - kierowanie wczesną rehabilitacją pacjentów po przebytych ostrych procesach chorobowych w obrębie układu nerwowego oraz w przewlekłych schorzeniach neurologicznych; - owadzenie dokumentacji lekarskiej (historii choroby i kart opieki ambulatoryjnej), wypisanie skierowań, recept i zwolnień lekarskich dla opiekuna chorego dziecka; - zeprowadzenie konsultacji lekarskich dla innych specjalności medycznych; - zgotowanie opinii, świadectw, orzeczeń oraz wniosków do celów inwalidztwa i sądownictwa; - uczniczenie w działaniach dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania chorobom układu nerwowego (szczególnie wadom układu nerwowego, mózgowemu porażeniu dziecięcemu i padaczce); - doskonalenie swojej wiedzy i umiejętności, między innymi przez uczestnictwo w podyplomowym kształceniu ustawicznym.

Dodatkowe zadania zawodowe:

- sprawowanie nadzoru i kontroli nad przechowywaniem leków i aparatury diagnostyczno-leczniczej;
- pełnienie dyżurów specjalistycznych i udzielanie konsultacji za pomocą środków łączności telefonicznej i wideofonicznej;organizowanie pracy w klinice, oddziale, przychodni lub poradni (planowanie dyżurów, konsultacji, zabiegów i inne);
- pełnienie funkcji kierownika specjalizacji lekarzy specjalizujących się w pediatrii i neurologii dziecięcej;
- sprawowanie nadzoru nad innymi pracownikami;
- kierowanie oddziałem lub kliniką neurologii wieku rozwojowego lub przychodnią specjalistyczną;
- udział w doskonaleniu zawodowym (szkoleniu) innych pracowników medycznych oraz prowadzenie badań naukowych i publikowanie ich wyników.

• Lekarz ogólny - Lekarz ogólny to kluczowy specjalista w systemie opieki zdrowotnej, który pełni rolę pierwszego kontaktu dla pacjentów. Jego głównym zadaniem jest diagnostyka oraz leczenie różnorodnych schorzeń, co wymaga szerokiej wiedzy medycznej oraz umiejętności interpersonalnych. Lekarze ogólni pracują w przychodniach, szpitalach oraz innych placówkach medycznych, gdzie mają za zadanie nie tylko leczyć, ale także prowadzić profilaktykę zdrowotną i edukację pacjentów. W codziennej praktyce lekarz ogólny przeprowadza badania fizykalne, zleca dodatkowe badania diagnostyczne oraz podejmuje decyzje dotyczące dalszego leczenia, często w współpracy z innymi specjalistami. Ich rola jest nieoceniona, ponieważ to właśnie oni często jako pierwsi zauważają objawy poważnych chorób, co pozwala na szybsze wdrożenie odpowiednich działań terapeutycznych. Wymaga to nie tylko wiedzy medycznej, ale także empatii i umiejętności słuchania pacjentów, co czyni ten zawód niezwykle odpowiedzialnym i satysfakcjonującym.
• Lekarz szpitalny - Lekarz szpitalny to wysoce wykwalifikowany specjalista medyczny, który odgrywa kluczową rolę w systemie opieki zdrowotnej. Pracując w szpitalu, lekarz ten jest odpowiedzialny za diagnozowanie i leczenie pacjentów z różnorodnymi schorzeniami, które wymagają hospitalizacji. Jego praca obejmuje nie tylko przeprowadzanie szczegółowych badań i analiz, ale także podejmowanie decyzji dotyczących dalszego leczenia oraz monitorowanie postępów pacjentów. Lekarz szpitalny współpracuje z innymi członkami zespołu medycznego, takimi jak pielęgniarki, technicy i specjaliści z różnych dziedzin, aby zapewnić kompleksową opiekę. Wymaga to nie tylko wiedzy medycznej, ale także umiejętności interpersonalnych, aby skutecznie komunikować się z pacjentami i ich rodzinami, a także radzić sobie w stresujących sytuacjach, które często występują w środowisku szpitalnym. Dodatkowo, lekarz szpitalny musi być na bieżąco z nowinkami w medycynie, aby stosować najnowsze metody leczenia i diagnostyki.
• Psycholog kliniczny - Psycholog kliniczny to wysoce wykwalifikowany specjalista, który odgrywa kluczową rolę w ocenie, diagnozowaniu oraz terapii osób z różnorodnymi zaburzeniami emocjonalnymi i psychicznymi. Jego praca polega na przeprowadzaniu szczegółowych wywiadów, testów psychologicznych oraz obserwacji, które pozwalają na zrozumienie indywidualnych potrzeb pacjenta. Psycholog kliniczny często współpracuje z innymi specjalistami, takimi jak psychiatrzy, terapeuci zajęciowi czy pracownicy socjalni, aby zapewnić kompleksową opiekę zdrowotną. W ramach terapii, psychologowie kliniczni stosują różnorodne metody, w tym terapię poznawczo-behawioralną, psychoterapię psychodynamiczną czy terapię grupową, dostosowując podejście do specyficznych potrzeb pacjenta. Ich celem jest nie tylko łagodzenie objawów zaburzeń, ale także wspieranie pacjentów w osiąganiu lepszej jakości życia oraz rozwijaniu umiejętności radzenia sobie z trudnościami emocjonalnymi.